Na regen komt zonneschijn!!

Hallo allemaal!

Sorry dat het zoooo lang heeft geduurd voordat we eindelijk weer eens met een nieuw verhaal komen. Het enige wat ik daarop kan zeggen is.. het ware even pittige tijden! Ondanks dat we met goede moed naar Jakarta zijn vertrokken en dat we wisten dat het best heftig zou kunnen worden, is het begin ons toch best tegengevallen. De kinderen moesten erg wennen aan de nieuwe school. Het is ook niet niks: van een heel klein, lokaal schooltje vlakbij huis, tot een hele grote, internationale school waar de voertaal Engels is en waarvoor ze iedere dag met de schoolbus moeten. Terwijl ik dit nu schrijf zie ik Sam en Luke heerlijk spelen in ons zwembad, helemaal tevreden met het leven hier..

Want het is echt een geweldige school! Zo mooi om te zien hoe ze op deze school met onderwijs omgaan. Gisterochtend was het mogelijk om te komen kijken bij een aantal klassen in de middle school (Sam). Ik kreeg gewoon weer zin om naar school te gaan! Ze zijn hier heel erg bezig met de sociaal-emotionele ontwikkeling van een kind. Daarbij houden ze heel scherp in de gaten wat er in de wereld gebeurt en wat er op het gebied van onderwijs allemaal mogelijk is. Met als enige doel het onderwijs nog leuker en interessanter te maken voor kinderen. Naast de basisvakken lezen, schrijven en rekenen, wordt er hier heel veel aandacht besteed aan de zachtere vakken zoals dans, drama, muziek, painting, robotics, sporten etc etc. Ik zie onze kinderen echt opbloeien! Ondanks dat het best lange dagen voor ze zijn en dat ze soms bekaf zijn, zie ik ze ook genieten van de leuke dingen die school ze brengt. En hun Engels is al belachelijk goed na pas 3,5 maand school! Wij zijn dan ook apetrots op onze twee kanjers!!

Maar het was dus even heel pittig... de eerste weken van school was er veel stress en verdriet bij de kinderen, maar ook bij vader en moeder! Zo hebben we één keer Luke al huilend en schreeuwend op de bus moeten zetten 's ochtends en ik kan je verzekeren dat je daar als ouder niet heel blij van wordt! Maar we wisten ook dat dit een fase was waar we met z'n viertjes doorheen moesten en dat we dus soms heel hard moesten slikken... Wat ook niet hielp was dat Bas de eerste maanden een heel zwaar extra project te doen kreeg waardoor hij nauwelijks thuis was. Met als gevolg dat de kinderen en ik het op een gegeven moment niet echt meer zagen zitten en vooral ik me af vroeg waarom wij eigenlijk naar Jakarta waren gekomen??? Zo hebben we een beetje doorgemodderd in september en een deel van oktober. Ik wist dat dit een normale gang van zaken was voor expats, maar als je er zelf in zit, kun je er de humor echt niet van inzien. Ik miste mijn eigen leven, met name het kunnen gaan en staan waar ik wilde, wanneer ik wilde en ik had verschrikkelijk heimwee naar Indy. Ik was op dat moment zo negatief, dat ik alles en iedereen hier vies en lelijk vond en dat ik me niet kon voorstellen hier nog 3 jaar te blijven zitten. Ook moest ik ontzettend wennen aan onze hulp in huis, die me verschrikkelijk op de zenuwen werkte door ineens achter me staan! Zo sukkelden we dus door tot halverwege oktober.... het was herfstvakantie en we gingen lekker met z'n viertjes weg in 'eigen' land.

We zijn een beetje op verkenning gegaan op het eiland Java, met trips naar Bandung en Yogyakarta. In Bandung hebben we een hele gave krater/vulkaan bezocht waar constant stoom uit de krater naar boven komt. Je kunt daar een flink stuk lopen langs de kraterrand (wat maar weinig mensen doen), maar wij vonden het heerlijk even de benen te strekken in de buitenlucht. Bandung ligt een stuk hoger dan Jakarta waardoor er een veel aangenamer klimaat hangt. Er staat ook een lekker briesje waardoor het heerlijk is om buiten te lopen. In Yogyakarta zijn we uiteraard de beroemde tempels Borobudur en Prambanan gaan bekeken. Bij de Borobudur was het de bedoeling om voor een sunrise bezoek te gaan, maar toen de wekker om 4:00 afging, kwam het water met bakken naar beneden gestort, waardoor ik besloot me nog een keer lekker om te draaien en door te maffen. Bas dacht daar echter anders over (heel dapper!) en ging vol goede moed de regen in, in de hoop toch iets mee te krijgen van een mooie zonsopgang boven Borobudur. Ondanks dat het na een tijdje wel ophield met regenen, was er totaal geen zonsopgang te zien. Bas keerde terug naar het hotel waar we samen hebben ontbeten en toen zijn we nog een keer met z'n viertjes naar boven geklommen. Ik vond het zeker een mooie tempel maar hij was kleiner dan ik had gedacht. Wat ik wel een indrukwekkende tempel vond was de Prambanan! Ondanks dat er door de jaren heen veel verwoest is door aardbevingen en plunderingen, is het nog steeds een schitterend complex. Zelfs de kinderen waren (even) onder de indruk, maar toen vonden ze het al snel te warm worden en wilden ze terug naar het hotel om te zwemmen. Op de laatste dag van ons verblijf in Jogya zijn we naar de Merapi gegaan. Merapi is één van de meeste actieve en dodelijkste vulkanen van Indonesië. Het is ook een hele mooie, typische kegelvulkaan. Hij is te beklimmen (hè Yoeri?!!), maar met de nodige risico's! Zo is er een aantal jaren geleden iemand in de krater gevallen tijdens het maken van een selfie (ja, nog een stukje naar achteren...). Met als gevolg dat alle tours nu een paar honderd meter onder de top stoppen en je niet verder naar boven mag.... Helaas was tijdens ons bezoek de Merapi verborgen in de wolken en konden we niets zien van de vulkaan zelf. Toch zijn we met een open jeep op lavatour geweest, wat de kinderen helemaal geweldig vonden (en wij ook!). Tijdens zo'n jeeptocht word je in de directe omgeving van de Merapi rondgereden en kun je lavastromen zien van eerdere uitbarstingen. Ook is er een museum waar je foto's kunt zien van de gevolgen van deze uitbarstingen. Zo zag je een foto van een man op een scooter die heel hard weg probeerde te komen van een enorme aswolk die op hem afkwam. Kansloos, helaas..... Bij de laatste uitbarsting van de Merapi in nov 2010 zijn uiteindelijk 353 mensen overleden. Je vraagt je misschien af waarom er nog zoveel mensen in de directe omgeving van de Merapi blijven wonen, gezien het feit dat hij toch zeer regelmatig uitbarst. De reden is dat de grond rond de vulkaan ontzettend vruchtbaar is vanwege de lava en er dus heel goed landbouw bedreven kan worden. Ook is het een enorme toeristische trekpleister dus staan de toegangswegen vol met allerlei eettentjes en souvenirwinkeltjes. Er wordt door de lokale bevolking 'goed' verdiend aan de Merapi. Uiteindelijk hebben we de Merapi nog heel mooi kunnen zien....vanuit ons raampje in het vliegtuig terug naar Jakarta! Inderdaad een erg indrukwekkende vulkaan en ik zit er stiekem toch over te denken om hem nog een keer te gaan beklimmen. Je schijnt ook op sommige plekken echte lava te kunnen zien stromen en dat vind ik wel erg kicken!! Dus we gaan zeker nog een keer terug naar de Merapi...en Yogyakarta!

Maar de vakantie had ons allemaal heel erg goed gedaan. Eindelijk was er tijd om de frustraties uit te spreken en wat hard nodige quality time met elkaar te hebben. Nu is Yogyakarta een erg leuke stad met gezellige restaurants en barretjes dus je kunt je daar ook prima vermaken. Maar het even rustig kunnen zitten en praten over de afgelopen maanden, was precies wat we allemaal nodig hadden. Maar eenmaal terug in Jakarta moesten we weer van start met het normale leven. Bas weer hard aan het werk en de kinderen weer naar school. En moeders?? Die ging eens goed nadenken over wat ze allemaal anders wilde gaan doen hier in huis en in Jakarta ;-). Zo hebben we de werktijden van onze hulp aangepast waardoor ze nu alleen nog doordeweeks werkt en wij het weekend helemaal voor onszelf hebben. Ook begint ze 's ochtends pas om 9u en kunnen wij nu rustig met z'n viertjes ontbijten zonder dat er al iemand door de huis loopt te banjeren. Heerlijk! Daarnaast ben ik meer gaan sporten en heb ik er een nieuwe uitdaging bij: muay thai boxing wat ik echt onwijs gaaf vind! Ook ben ik sinds een paar weken weer heerlijk aan het paardrijden! Ik moet er 2 uur voor in de auto zitten (1 uur heen, 1 uur terug), maar ik geniet met volle teugen! Het is een sport/handelsstal met heel veel Europese (lees: NL en Duits) gefokte paarden. Ze krijgen daar niet zoveel mensen die al redelijk kunnen rijden dus ze zijn blij dat ze mij wat 'lastigere' paarden kunnen geven (die te moeilijk zijn voor beginners, maar die wel beweging moeten hebben). Ik leer nu rijden op verschillende paarden wat na 7 jaar Indy ook wel eens prettig is! En wat helemaal luxe is: je paard wordt voor je gepoetst, opgezadeld en naar de rijbaan gebracht. Dan ga je lekker rijden en na het uitstappen mag je je paard zo weer teruggeven aan de groom terwijl jij lekker een verkoelend drankje tot je neemt.

Dus wat ik met dit hele lange verhaal wil zeggen: na een pittige start hebben we nu alle vier een goed ritme te pakken. Dus na regen komt inderdaad zonneschijn en we genieten nu zoveel mogelijk van ons avontuur in dit waanzinnig land! Ondanks dat het hier nu regenseizoen is, hebben we nog steeds heerlijk weer en lopen we iedere dag in korte broek, t-shirt en slippers. Mijn fleece-vest is al bijna een half jaar niet uit de kast gekomen! Maar dat gaat binnenkort wel gebeuren aangezien wij over iets meer dan twee weken voor vakantie naar NL (en Italië!) komen. Daar hebben we ook onwijs veel zin in om onze families en vrienden weer te zien en om even de frisse berglucht van de Dolomieten op te snuiven! Wie weet zien we elkaar binnenkort :-)

Lieve groetjes!